Over ons
Moet je een stel inbrekers dankbaar zijn voor het forceren van je achterdeur? Geen haar op je hoofd die daaraan denkt, maar …. dat was, een 25-tal jaar geleden, het moment in mijn leven waarbij een hond plots deel mocht uitmaken van ons gezin. Ik was er wel mee opgegroeid als kind, maar eenmaal getrouwd, hadden we beslist nog geen hond te nemen.
En toen gaven die inbrekers de doorslag: er mocht plots toch een klein hondje in ons gezin komen, maar het moest wel een goede waker zijn. Ik liet er geen gras over groeien. Diezelfde dag bestelde ik telefonisch een klein schnauzertje in een kennel waar ze alle rassen verkochten, want ik wist niet beter. Ze was twaalf weken oud, helemaal niet gesocialiseerd, zo bang dat ze zich twee dagen bang onder onze zetel verschool. Ze had vlooien en haar buikje zat bolrond van de wormen. Kortom, geen echte goede start.
In de boeken las ik dat dit ras wel een goede opvoeding nodig had. Ze zouden zeer koppig zijn … maar mijn hondje was gewoon heel erg bang. Ik was vastbesloten om van haar een echte kameraad te maken en zo ging ik al onmiddellijk met mijn pup op de arm naar hondenschool ‘Hond en Gezel’.
Ik werd direct opgenomen in de puppygroep en ook de volgende groepen doorliep ik op een rustige manier. Ik moest veel inspanningen doen om het vertrouwen van dit hondje te winnen. Een harde hand was hier helemaal niet van toepassing! Ondertussen had ik al enkele hele goede trainers aan het werk gezien: trainers die elk op hun manier echt van honden hielden en meer nog, die ook van mensen hielden én die, met een vleugje humor, hun kennis doorgaven aan de leden. Deze mensen inspireerden mij om ook trainster te worden. Voorwaarde in onze club was, en is, echter dat je met je eigen hond het gehoorzaamheidsbrevet moest behalen. Dan pas kon je opgeleid worden tot trainer. Met dit doel voor ogen heb ik hard gewerkt. Ik had al lang begrepen dat ik met mijn schnauzertje geen wedstrijden zou moeten spelen. Ze was leuk, uiteindelijk redelijk sociaal met mensen en dieren, kon overal mee en ze had een handig meeneemmodel, maar ze bleef onzeker. De dag dat ik met haar mijn gehoorzaamheidsbrevet behaalde, was er dè grootste opluchting en … het betekende de start van een nieuwe hobby, of moet ik zeggen: passie? Of…een nieuw leven? (dank u, mijnheer de inbreker)
Ik kon, na een korte opleiding in alle groepen, aan de slag als puppytrainster.
Ik volgde workshops, cursussen en gespreksavonden. Ik verslond tientallen boeken i.v.m. beloningsgericht opvoeden en trainen: John Rogerson, Ian Dunbar, Turid Rugaas, Gwen Bailey, Karen Pryor … en later ook Geert De Bolster, Henk De Clerck, Martin Gaus: ik heb ze allemaal aan het werk gezien. Ik was als een spons die alles absorbeerde! Ik volgde ondertussen ook de cursus instructeur bij de KKUSH en behaalde mijn brevet. Ik kweekte een nestje met mijn schnauzertje en gaf de best gesocialiseerde pups af aan hun baasjes. Dertien jaar lang was ik iedere zondagmorgen en iedere woensdagavond present als puppytrainster. De onderwijsmens in me hield ervan de nieuwe puppymensen op weg te helpen, hen duidelijk te maken hoe het brein van hun hondje werkte, hoe ze het konden opvoeden en trainen tot een leuke gezinshond of knappe wedstrijdhond. Ik had er enorm veel voldoening en dankbaarheid van.
In die jaren maakte ik kennis met een ras dat mij toen nog onbekend was: de beauceron. Een lid, tevens fokker van dit ras, was dè wedstrijdspeler uit onze hondenclub en ik stond met mijn mond open te kijken hoe die honden konden en wilden werken, de kracht die ze uitstraalden, die trouwe blik. Hij bracht ook telkens zijn nestjes pups mee naar de club om ze te socialiseren. Ik was er niet van weg te slaan. Het duurde niet lang of ik trainde ook mee met een van zijn honden: Astor, een harlekijn reu, een fantastische hond, nog met gecoupeerde oren.
De zus van Astor, Angel was kort daarna drachtig en ik wilde deze kans niet laten schieten: ik reserveerde mijn eerste beauceron. Natuurlijk had ik eerste keuze … en ja … ik mocht bij de bevalling aanwezig zijn. Ik nam dat hele nestje verschillende keren mee om te socialiseren: de straat op, de stad in. Dit liet mij toe heel grondig de hondjes te observeren en een voor mij passend teefje te zoeken.
En zo kwam Chinouk du Val du Borhite in mijn leven. Mijn grote, trouwe, lieve vriendin. Chinouk was een sociale hond. Ze kon omgaan met iedereen, mens en hond. Ik smolt telkens ik haar bezig zag. Ze had in de fleur van haar leven een echte zin voor humor, zodat ze de mindere dagen altijd kon opvrolijken. Ze was mijn trouwe metgezel tijdens mijn scheiding, mijn verhuis, ontelbare wandelingen, wedstrijden, uitstapjes en weekends met de familie. Chinouk volgde mij door het huis, alsof ze mijn schaduw was. Het was niet echt een ‘showbeauceron’, want ze was te groot volgens de rasstandaard en ze had ook één oor dat ze helemaal kon recht zetten, maar ze was wel een prachtige, indrukwekkende hond, aan de binnenkant en aan de buitenkant.
Ik leerde haar ook enkele grappige trucjes, waardoor ze al snel de sympathie won van iedereen. Op dierendag ging ze mee met mij naar school en ik gaf ook sessies over honden en hondengedrag op themakampen op de plaatselijke kinderboerderij.
Ze ging mee naar mijn puppylessen en reageerde als een geduldige mama op al die enthousiaste pups. Ik doorliep met haar alle groepen. In het gehoorzaamheidsprogramma 1 bereikten we het Belgisch kampioenschap. Ook in programma 2 presteerde ze heel goed, maar het was ik die te zenuwachtig was, zodat ik in het heetst van de strijd soms wel enkele puntjes weg gooide. Maar Chinouk, nee, zij liet me nooit in de steek.
Tijdens haar leven haalde ik nog een beauceronreu in huis, Emile, uit Frankrijk, maar hij werd ziek en leefde slechts 7 maanden.
Om die pijn wat te verzachten, kreeg ik de kans om Astor du Lagide te adopteren.
Zo had Chinouk toch een goede kameraad om door de velden en de bossen te rennen. Ik kon uren kijken naar die beaucerons in galop. Prachtig was dat! Ze kregen ook een klein, zwart vriendinnetje bij: Baila, een kruising uit het asiel, het hondje dat mijn dochter later zou meenemen naar haar eigen huis.
In die tijd, met drie honden in mijn huis, leerde ik Donat kennen. Hij was gelukkig ook een hondenliefhebber en had altijd een golden retriever gehad, maar de beauceron was hem onbekend. Hij was onmiddellijk gecharmeerd door het ras.
En zo maakte hij het mee dat we afscheid moesten nemen van Astor, net 14 jaar geworden. We hadden veel verdriet en na een tijdje begon het duidelijk te worden dat er toch weer een harlekijntje mocht komen in ons gezin. Toen gingen we Mamzelle du Mont des Croisettes halen in Frankrijk. Onze eerste ‘gezamenlijke’ pup!
Naast hondenliefhebbers zijn Donat en ik ook tuin- en natuurliefhebbers. Toen we de kans kregen om samen een huis te kopen met een bos als tuin, was dit voor ons de ideale plaats om al onze hobby’s een plaatsje te geven. We zagen het voor ons: hoe Chinouk er haar laatste jaren nog zou kunnen doorbrengen, genietend van een welverdiend pensioen, kuierend tussen de boswegeltjes en hoe Mamzelle en Baila zich zouden kunnen uitleven in het bos.
Maar dit laatste is iets anders afgelopen: een maand voor we verhuisden naar ons nieuw huis is Chinouk gestorven aan hartfalen. Ze is, op een week na, 14 jaar geworden. We hadden er zo naar uitgekeken, Chinouk in haar bos. Maar net niet …. Daarom …. ‘de la Forêt de Chinouk’. Zo zal ze er toch altijd een beetje aanwezig zijn ….
Mamzelle is ondertussen haar waardige opvolger geworden. Ze werkt uitstekend en heel plichtbewust.
Ik sta weerom versteld hoe veelzijdig een beauceron toch is: nu ik mijn vast engagement als puppytrainster opgegeven heb en ik meer een ‘freelance vervanger’ ben in alle groepen van onze hondenschool en tevens bestuurslid, heb ik meer tijd om eens met Mamzelle iets anders te proberen. Ik volgde met haar een beginnerscursus detectie, waarin ze het echt goed deed, een beginnerscursus schaapdrijven en nu spelen we bij de debutanten gehoorzaamheidswedstrijden. Ze is eigenlijk klaar om over te gaan naar het gehoorzaamheidsprogramma 1.
In januari 2018 mochten wij een tweede harlekijn teefje in ons gezin verwelkomen: Qamille. Ook met haar ben ik actief in gehoorzaamheid en shows. Qamille is een teefje met één blauw oog. Dit is toegelaten in de rasstandaard, bij de harlekijn. Ze is zeer energiek en atletisch. Ik ben met haar gestart met schapenhoeden, want dit zit heel erg in haar bloedlijn. Ze heeft er echt wel aanleg voor! Ze behaalde net als Mamzelle haar gehoorzaamheidsbrevet en speelt momentaal gehoorzaamheidswedstrijden bij de debutanten.
En wie weet, wat komt er nog op ons pad dat onze nieuwsgierigheid wekt …
Ondertussen ben ik mezelf ook weer wat aan het ‘updaten’: ik volgde weer verschillende lezingen om mee te zijn met de laatste inzichten:
– ‘Honden zoals ze echt zijn’: lezing door Chris Dusauchoit, over zijn boek met dezelfde titel.
– De fokkersdagen ingericht door de Koninklijke Maatschappij Sint-Hubertus.
– De lezing: ‘Hoe en waarom vers voeren’ door Tanneke Koning.
– Ook de recentste puppyboeken liggen hier op de boekenplank.
– Ik behaalde in het voorjaar van 2020 het diploma van ‘Hondenfokker’ bij KYNODOG.BE
In augustus van 2018 hadden we ons eerste nestje van Mamzelle: Ze bracht 10 pups ter wereld, 5 reutjes en 5 teefjes (waarvan 5 harlekijntjes en 5 noir-et-feutjes).
We konden niet weerstaan aan de schoonheid en het karakter van één harlekijnteefje, zodat we nu nog een derde meisje in huis hebben: Roxanne Argentée de la Forêt de Chinouk.
Kleine Roxanne
